2011 Bergwandeling in het Silvretta gebied.
1e dag van Haus Waldrast – Heidelbergerhütte. We vertrekken om half 11 nog in de schaduw maar weldra in de volle zon want het wordt een zonovergoten dag. Langs de Pardatschgrat die we via een spectaculaire, nieuwe stalen hangbrug oversteken begint de dag uitstekend. Het bos biedt regelmatig een verkoelend onderdak waardoor de ongenadig schijnende zon nog voor een aangename 18 graden zorgt.
Bij het Zwarte Water (verbastert door de lokale bevolking tot Schwarzwasser) nemen we een aangename pauze en aanschouwen hoe een visser, toch een behoorlijke, forel vangt, een nekslag geeft en vervolgens vakkundig ontdoet van allerlei inwendige rommel; operatie geslaagd!!
Onze tocht voert ons verder langs klaphekjes, veel lokale dagjesmensen en langzaamaan verdwijnt het asfalt en maakt plaats voor de bekende stoffige weggetjes. Het is bloedheet in de zon en gelukkig waait er een verfrissend windje, die ons voldoende afkoelt, om lekker te kunnen doorstappen terwijl we uit worden gefloten door de vele bergmarmotten.
De beloning gloort in de verte als we de berghut in het zicht krijgen; 3 grote pullen bier om de hevige dorst te lessen en dan nog 3 grote weizen voor de smaak… Het is een meer dan perfecte hut, lekkere douches en je kan er heerlijk eten hebben we gemerkt.
Ongenadig avondeten: polentasuppe gevolgd door aardappelkroketjes met rode kool kalfswangetjes, kasllerib en als klap op de vuurpijl spareribs van murmeltier!! En speciaal voor Adje pastisijs, helaas was het pistacheijs….
Het toepen duurde iets langer dan het uur van de huttenruhe, maar we liggen er toch om half elf in.
2e dag van de Heidelbergerhütte naar de Jamtalhütte. Vertrekken doen we om 9:15, met een grijs en grauw dal voor ons. Via het Kronenjoch, 700m omhoog en dan 900m afdaling naar de hut. Nadat Ad nog even zijn rechter heup getest heeft op de restanten van de gletsjer (hij breekt inderdaad niks, maar we nemen wel even een adempauze om op krachten te komen). De pas bereiken we na een uurtje of 2 en daar nuttigen we ons Jausebrot, meegenomen uit de Heidelbergerhütte. Na een ruime pauze duiken we via een steile afdaling het dal in. Rafaël moet dat meteen bekopen met forse knieklachten en loopt verder alsof hij zich bescheten heeft. Die aanblik biedt Mario en Ad enige afleiding tijdens deze lange
tocht naar beneden. Na ettelijke pauzes bereiken we de hut na 2½ uur, slechts een half uur langer dan aangegeven op de bordjes. Op het terras heerst een aangename 21 gr en we genieten een uurtje of 2 van het heerlijke weer en komen weer een beetje bij van de toch wel pittige tocht. We eten alle 3 tomatensoep en een wienerschnitzel die nauwelijks weg te werken is behalve voor Mario die het bord leeg eten wel mee gekregen heeft in de opvoeding.
De hut is werkelijk schitterend, onze kamer bevat 5 bedden, een toeptafel en genoeg ruimte om een behoorlijk feestje te geven. Dit geloven ze thuis nooit!!
3e dag Jamtalhütte – Wiesbadenerhütte
We beginnen met een korte afdaling over de beek en meteen daarna een pittige klim naar boven met een korte pauze om wat te drinken, tussen een paar groepjes die we ontmoet hebben in de hut. De klim blijft steil met een klein stukje klettersteig voorzien van een touw, niet moelijk. We stoppen op een plateautje met uitzicht op een zonnebadende gems…
Na deze uitgebreide stop met een prachtig, zonnig panaroma over het Jamtal, bereiken we de Gretscnerscharte een klein uurtje later. We dalen af naar de Bielerhöhe met de Silvretta Stausee prominent in ons blikveld. Rafaël vertrekt iets eerder naar beneden om langzaam af te kunnen dalen.
De afdaling blijkt langer als gedacht, maar de zon en de weerspiegeling van de stausee maken veel goed. Bij de afsplitsing richting Wiesbadenerhütte is het bloedheet en er staat geen zuchtje wind en daarmee verandert het Ochsental in een zinderende oven. Tot ons geluk duurt de tocht nog maar kort, denken we….
Maar we doen uiteindelijk 3 uur over deze barre, helletocht (2 uur volgens de bordjes). Telkens als we het topje van een heuveltje bereiken, denken we de hut te kunnen zien. Dit herhaalt zich 3 keer tot onze grote teleurstelling. Vandaag blijkt met recht de koninginnentocht van de week te zijn.
Volkomen uitgedroogd (ja alle drinkwater is geheel opgegaan) komen we aan op het terras aan de zonzijde met een fraai uitzicht op de Piz Buin, bekend van verschillende smeerseltjes.
De aanwezige bediening, een oost-europese meid, weet m.n. Ad zeer te vermaken… Ad is dan ook degene die telkens bestelt en we komen tot de eensluidende conclusie dat haar leraar duits, te horen aan haar uitspraak, een landgenoot van haar moet zijn geweest! Haar antwoord op de vraag van Ad wat het bergsteiger menu is luidt:”Leberkäse überbacken mit 2 Spiegeleier und Bratkartoffeln dazu”
Voor de juiste uitspraak hiervan verwijs ik naar Ad die deze legendarische woorden vanaf vandaag nooit meer zal vergeten….
4e dag Wiesbadenerhütte – Saarbrückerhütte
9:00 vertrek. Het idee om vandaag de Piz Buin te beklimmen hebben we gisteravond, na een korte observatie van de verschillende geoefende berggeiten, al snel laten varen. De weg leidt over de gletscher, nog maar deels aanwezig, waarvoor we noch uitrusting noch voldoende ervaring hebben, helaas. Wellicht een reden om de andere leden van ODVNO een van de volgende jaren mee lekker te maken.
Het volgende doel is daarom de Saarbrückerhütte. In het bewolkte Ochsental lopen we weer richting Silvretta stausee om via het Klostertal omhoog te klimmen naar het Lintznersattel op 2737m. De klim verloopt via een korte klettersteig en de miezerregen blijft gestaag vallen. We hebben dan ook al vanaf het begin van de klim onze regenjassen aan. Op de vlakte, vlak voor het Lintznersattel rusten we even uit, maar de wind maakt het tot een onaangenaam oord.
Er bevindt zich boven het Lintznersattel een oude vervallen berghut, te bereiken via het pad voorbij de gestapelde muur. Gelukkig heeft de bewolking plaats gemaakt voor blauwe lucht en doen we dit alles weer onder perfecte weersomstandigheden.
Vanuit het dal stijgt opgewarmde bewolking ons tegemoet, en ontneemt al snel het zicht op de mooi gelegen Saarbrückerhütte. Een korte steile afdaling voert via het smalle pad langs zwart-grijze morenen naar de weg. Terwijl Ad net de beek oversteekt en in spagaat op 2 rotsblokken staat te balanceren, belt Rob uit Canada op; zoals afgesproken. Op het terras van de Saarbrückerhütte kunnen we hem terug bellen. Hans en Mieke feliciteren we per sms met hun 25 jarig huwelijk, Zuid-Afrika blijkt toch verder weg dan Canada…..
5e dag Saarbrückerhütte – Tübingehütte.
Vandaag beginnen we met het uitzicht dat we gisteren gemist hebben door de bewolking.
De zon speelt gelukkig weer de hoofdrol en zal ons de rest van de dag gezelschap houden. De Seelücke op 2778m zien we vanuit de hut liggen en die bereiken we dan ook na een half uur klimmen . In Günther’s Wohnzimmer, een oude Zollwachhütte, hangen 2 verrekijkers waar we dankbaar gebruik van maken. Een luid gerommel zorgt er even later voor dat we getuige zijn van een behoorlijke steenlawine op de Litznergletscher vanaf de Grote Seehorn. Er rollen een paar rotsblokken ter grote van een MPV naar beneden en komen nog op de gletscher tot stilstand.
We ontmoeten 2 bejaarde berggeiten die ook richting Plattenjoch gaan. Van hen krijgen we te horen dat het eerste deel een pittige afdaling is. Die avond is dat nog onderwerp van discussie; volgens Ad viel dit reuze mee terwijl Mario en Rafaël de afdaling weldegelijk als steilste tot dan toe zien.
Het plateau waar we naar afdalen is ruig en zonnig ter afwisseling. Na een onduidelijke afsplitsing die we al snel weten te vinden, we stijgen op naar het Plattenjoch en de beklimming wordt toch nog behoorlijk steil wat voor enige kriebels in de onderbuik zorgt. Deze onrust zorgt er wel voor dat Mario en Ad, na een ruime pauze toch wat overredingskracht nodig hebben om Rafaël de westelijk Plattenspitze op te krijgen.
De bevestiging, van de inmiddels ook gearriveerde oude berggeiten, dat het een makkelijke beklimming is, overtuigt hem uiteindelijk. Deze top overtreft onze stoutste verwachtingen: het uitzicht is werkelijk fantastisch. Het heldere, zonnige weer zorgt ervoor dat we tot ver in Zwitserland, Italië en Duitsland kunnen kijken. We blijvem ruim een half uur boven om foto’s te maken en in het ‘Gipfelbuch’ te schrijven.
Aan alle andere ODVNO’ers wij wachten op jullie wederwoord!!
Vol van deze weergaloze ervaring dalen we af, pikken we de achtergelaten rugzakken op van het Plattenjoch en vervolgen we de tocht naar beneden.
Meteen stoten we op de volgende ‘nervenkitzelende’ uitdaging: onze afdaling verloopt over een klein restant van de Plattengletscher. Het dunne laagje fijne gröll, biedt onvoldoende grip voor onze bergschoenen en de kleine uitglijders die ons overkomen geven ons weinig vertrouwen om de passage heelhuids te doorstaan. Het alternatief is een boulderveld naast de gletscher dat zeer steil is en tot onze schrik ook nog eens grotendeels los op elkaar ligt!! Zelfs grote, zware rotsblokken die ogenschijnlijk onroerend goed lijken te zijn, veranderen onder onze bergschoenen in zeer beweeglijken draaischijven…
Mario wordt ongewild slachtoffer hiervan en maakt een lichte schuiver. De huid van zijn onderarmen blijkt geen geschikt materiaal te zijn om op af te remmen net als zjn linkerbil. Met deze, gelukkig, oppervlakkige schaafwonden gaan dalen we nog allerter af en er gebeuren verder geen onaangenaame dingen meer. De Tübingerhütte komt kort daarna in zicht en dat maakt de lange afdaling daardoor goed vol te houden.
Daar aangekomen likt Mario zijn wonden en ontsmet ze met het rijkelijk vloeiende bier. We lijken de enige gasten te zijn op een zonderlinge eenling na. De hut is net als de andere hutten groot maar niet ongezellig.
6e dag Tübingerhütte – Bielerhöhe – Haus Waldrast
Om 9:15 vertrekken we richting Hochmadererjoch op slecht 2505m. Rond half elf komen we daar aan en ontmoeten daar een oudere schapenherder met een bijzondere hond: deze Komt Uit Tegelen. De hond laat zich namelijk alleen maar door vrouwen aaien…..
De schapenherder vertelt ons dat zijn collega Manfred, op weg is naar het joch met ongeveer 60 schapen! Niet lang daarna zien we de kudde over een graat aankomen. Het schouwspel is werkelijk niet te geloven: zowel de schapen als de herder gaan daar waar het voor ons vlakke landers, onmogelijk lijkt de berg te bewandelen!!
De afdaling verloopt door het Maderertal en we krijgen een mooi uitzicht op de Vermuntstausee en in de verte de Silvretta stausee. We zitten inmiddels onder de 2000m en dat maakt dat de wind afneemt en de temperatuur tot een kleine 30 graden is geztegen! De hoognodige koelvloeistof kunnen we kort daarna weer in de vorm van halve lters aanvullen op het terras van het Silvrettasee restaurant. Hier verpozen we om rond 5 uur de bus naar Ischgl te nemen. De gezelligste buschauffeur van Oostenrijk vervoert ons, hier en daar tegen het verkeer in rijdend, naar Ischgl waar we om 6 uur nog kans zien om wat souveniers in te slaan. We drinken met meneer zonder mevrouw Haus Waldrast nog een schnappsje of 2 en daarna douchen we om nog een hapje te gaan eten.
Het resaurant Kuhstal vinden we niet, maar wel een goede italiaan waar 3 lekkere pizza’s eten.